ISBN: 9789604369454
Aριθμός Σελίδων: 192
Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο
Διαστάσεις: 14Χ21
Γλώσσα Γραφής: Eλληνικά
Έτος Έκδοσης: 2023
…Έξω βρέχει, άλλη μια γαμημένη βροχερή μέρα. Κοιτάζω απ’ τη βιτρίνα τους ανθρώπους να περνούν βιαστικά, με κεφάλια σκυμμένα. «Πού πηγαίνουν; Γιατί πηγαίνουν;», σκέφτομαι. Περνάει ο φίλος μου ο Τάκης, παλιός φίλος. Φοράει τζιν στενό, ξεβαμμένο, μυτερά παπούτσια κι ένα πέτσινο μπουφάν με τον γιακά σηκωμένο. Τα μαλλιά του, βρεγμένα, δείχνουν ακόμα πιο αραιά και το πρόσωπό του, σφιγμένο από τις ψιχάλες που τον χτυπάνε, ακόμα πιο ρυτιδιασμένο. Με κοιτάει, τον κοιτάω και με πλησιάζει. «Πότε θα πάμε για λίγο ροκεντρό, ρε μαλάκα;» μου λέει. «Βαστάς ακόμα, Τάκη;» του απαντάω. Με κοιτάει βλοσυρά στην αρχή και μετά χαμογελάει. «Όταν δεν θ’ αντέχω άλλο να ροκάρω, έλα να με θάψεις!»
Ροκ ιστορίες που πηγάζουν απ’ την καρδιά και απευθύνονται ακριβώς εκεί. Για όσους το έκαναν τρόπο ζωής, το βίωσαν και αφομοιώθηκαν, αλλά και για όσους θυμούνται μια εποχή που έφυγε και δεν θα ξαναγυρίσει. Ροκ ιστορίες για το πώς είναι να ζεις με πάθος για κάτι που αγαπάς. Να το υπηρετείς και να δέχεσαι τις συνέπειες…
ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ
Γεννήθηκα στην Άρτα το 1972 και πέρα από κάποιες ηρωικές εξόδους, κατά καιρούς, μια ανθίζω και μια μαραίνομαι εκεί… Εδώ δηλαδή!
Τελείωσα το λύκειο με τα χίλια ζόρια και πήγα κατευθείαν στον στρατό, μιας και πίστευα ότι ο κόσμος ανοιγόταν μπροστά μου ολοφώτιστος και περίμενα να τον κατακτήσω, να τον αλλάξω.
Μπάρμαν, ξυλοκόπος, πορτιέρης, ρεμάλι μηχανόβιος, ιδιοκτήτης ροκ μπαρ, μποντιμπιλτεράς και παραλίγο, σε δύο περιπτώσεις, ροκ σταρ. Κατεύνασα τελικά τους εσωτερικούς μου δαίμονες και τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια βιοπορίζομαι ως βιβλιοπώλης στην «Πολυθρόνα του Νίτσε».
Έχω λάβει μέρος σε πολλούς λογοτεχνικούς διαγωνισμούς, άλλες φορές με επιτυχία και άλλες με τραγική αποτυχία, αλλά ποτέ δεν σταμάτησα να γράφω. Το γιατί δεν το ξέρω!
Διαβάζω, οδηγάω μηχανάκια, γρατσουνάω την κιθάρα μου, γράφω μια στιχάκια και μια ιστορίες, κατσαβιδιάζω σίδερα, ακούω και παίζω μουσική συνέχεια, σχεδόν ταυτόχρονα, με αποτέλεσμα όλα αυτά να έχουν γίνει ένα μέσα στο κεφάλι μου και να μην τα καλοξεχωρίζω…
Η σκληρή μουσική, όπως και να το δω, ήταν πάντα το μεγάλο μου στήριγμα, η μεγάλη μου αγάπη. Σε δύσκολες στιγμές γέμισε το κεφάλι μου, την καρδιά μου, αλλά και το στομάχι μου. Έζησα μ’ αυτή και από αυτή, κυριολεκτικά. Μόνο ευγνωμοσύνη νιώθω και τυχερός, που μπορώ να λέω με περηφάνια ότι, ναι, είμαι ένας ροκάς…
Έχω καταφέρει διάφορα στη ζωή μου και τα έχω πάει αρκετά καλά, αν υπολογίσω πως όλα και τα πάντα προσπαθούσαν για το αντίθετο. Το ότι είμαι ακόμα ζωντανός, ας πούμε, είναι μεγάλη επιτυχία.
Αν με ρωτήσει κάποιος για τι είμαι πραγματικά περήφανος, θα του απαντήσω χωρίς να το σκεφτώ για τις δύο γυναίκες της ζωής μου, την Τάνια και τη Φαίη, και για το παλικάρι μου τον Παύλο.